⇐ Powrót






Mongołowie należą do grupy ludów ałtajskich, zamieszkujących od stuleci, rozległe, stepowe przestrzenie centralnej Azji, pomiędzy Ałtajem a Uralem. Prowadząc koczowniczy tryb życia, trudnili się pasterstwem i łowiectwem, nie gardząc napadami na okoliczne obszary, zamieszkałe przez ludność osiadłą. Początkowo Mongołowie nie byli w stanie stworzyć samodzielnego państwa - dominującą formą życia społecznego była wspólnota rodowa.
Następnie w trakcie walki o bydło, konie i pastwiska doszło do stopniowego jednoczenia się poszczególnych rodów w bardziej zwarte organizmy plemienne, skupione wokół rodzin najpotężniejszych wodzów (chanów). Wzrost potęgi militarnej plemion mongolskich spowodował, iż stali się oni zagrożeniem dla potężnego sąsiada z południa - Chin. Zwłaszcza przygraniczne plemię Tatarów (lud pokrewny Mongołom) tak rozsławiło się okrucieństwem, że nazwa jego przeniesiona została na wszystkie szczepy mongolskie, a za pośrednictwem karawan kupieckich dotarła także do Europy.
Na początku XIII wieku najwybitniejszym przywódcą skośnookich wojowników był Temudłyn. Stworzył on federacje plemion mongolskich, łamiąc wszelki wewnętrzny opór. W 1206 roku podczas zjazdu chanów nad rzeką Omon został wybrany zwierzchnim wodzem (mong. Chagan) i przyjął imię Czyngis-chana. Za jego panowania i jego następców, Mongołowie najechali i podbili ogromną część wówczas znanego świata. Podbili Chiny i zniszczyli kwitnącą cywilizację Chorezmu w Azji Środkowej. W 1223 roku oddziały mongolskie rozbiły armię Połowców oraz sprzymierzonych z nimi książąt ruskich w bitwie nad rzeką Kałką, a następnie złupili całą Ruś. Po śmierci Czyngis-chana w 1227 roku państwo podzielono na 4 części, ale nie przeszkodziło to w dalszych podbojach. W 1241 roku najechali na Węgry i rozbitą na dzielnice Polskę. Tylko śmierć chana Ugedeja i walki wewnętrzne jego spadkobierców, uchroniły resztę Europy przed niszczycielskim najazdem.



⇐ Powrót